Daders over cameratoezicht
2012
Cameratoezicht is een ontwikkeling die het landschap in het veiligheidsdomein zeker heeft veranderd. In het afgelopen decennium zijn in steeds meer gemeen- ten camera’s ingezet op plaatsen waar traditionele politiesurveillance en ander toezicht de criminaliteit en onveiligheid niet genoeg konden beheersen. In 1998 deed cameratoezicht in de publieke ruimte zijn intrede in Ede, dat daar- mee de eerste Nederlandse gemeente met camera’s in de publieke ruimte was (Korterik, 1999). Een decennium later wordt in ongeveer een kwart van alle gemeenten in Nederland toezicht op openbare plaatsen gehouden met behulp van camera’s (Schreijenberg, Koffijberg & Dekkers, 2009). In ruim veertig pro- cent van deze gemeenten bestaat het plan het cameratoezicht verder uit te brei- den en in dertien procent van de gemeenten zonder cameratoezicht gaf men aan van plan te zijn het instrument het komende jaar in te voeren. De metingen cameratoezicht in de openbare ruimte die tussen 2006 en 2010 in opdracht van het ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties werden uitge- voerd, laten zien dat het aantal gemeenten dat cameratoezicht had, wilde uit- breiden of wilde invoeren, toeneemt (Dekkers & Homburg, 2006; Dekkers, Koffijberg & Homburg, 2007; Hissel & Dekkers, 2008, Schreijenberg, Koffijberg & Dekkers, 2009). Hoewel de toepassing van cameratoezicht volgens de wet aan strenge eisen is gebonden – het moet proportioneel zijn en mag pas worden ingezet wanneer alle andere toezichtmechanismen tekortschieten –, neemt de inzet van camera’s in de openbare ruimte in Nederland dus nog steeds toe. In het regeerakkoord van het kabinet-Rutte I wordt het nog eens duidelijk ver- woord: er komt meer cameratoezicht.1