De zoektocht naar het vak: Omgevingsmanagement
2010
Complexe projecten worden gerealiseerd in een complexe omgeving. Dat maakt projecten nog complexer. Het negeren van die omgeving is geen optie. Want de omgeving wordt onder andere complex genoemd omdat deze zich tegen het project aan bemoeit. Een turbulente omgeving kan resulteren in late scopewijzigingen, hoogoplopende kosten, voortgaande discussies over nut en noodzaak zelfs tijdens de uitvoering, vertragingen en uitstel, soms zelfs afstel. Precies dat wat projectmanagement probeert te vermijden. De verwachtingen van omgevingsmanagement zijn dan ook hoog. Door de omgeving bij het project te betrekken en met de belangen van stakeholders rekening te houden wordt steun en vertrouwen opgebouwd, waardoor de projectrealisatie makkelijker verloopt. De inbreng van informatie en ideeën verrijkt de inhoud van het project: het resultaat kan zo een gemeenschappelijk project zijn, dat een breed scala aan maatschappelijke en publieke waarden realiseert.
Maar zijn deze verwachtingen reëel? Uit de participatie-literatuur komt naar voren dat in sommige gevallen betrokkenheid van ‘stakeholders’ juist leidt tot een grotere ontevredenheid (Edelenbos en Monninkhof, 2001). Dit wordt verklaard doordat participatie leidt tot stijging van de verwachtingen over de invloed die men op de inhoud van het project zal heben. Dat valt vaak tegen, met als gevolg verminderd vertrouwen en meer weerstand. Uiteenlopende of irreële verwachtingen over wat het betrekken van de omgeving bij een project vermag en inhoudt, kan dus tot brokken leiden. Vandaar de vraag: welke verwachtingen liggen er aan omgevingsmanagement ten grondslag, in hoeverre zijn deze reëel en wat houdt dat in voor de invulling van deze relatief nieuwe managementfunctie? Deze bijdrage draagt vanuit de wetenschap enige inzichten hierover aan en reflecteert op implicaties.