Fietsparkeren bij stations
4 juni 2010
De fiets is in het straatbeeld in Nederland niet weg te denken. Bijna iedereen in Nederland heeft een fiets en maakt er regelmatig gebruik van. Fietsen is duurzaam en gezond en levert een belangrijke bijdrage aan de leefbaarheid en bereikbaarheid van Nederland. Bovendien draagt fietsen op een positieve manier bij aan het milieu en de verkeersveiligheid. De fiets als vervoermiddel in het voor- en natransport van het reizen per trein is een duurzame schakel in de mobiliteitsketen.
De populariteit van de fiets leidt bij veel stations in Nederland echter ook tot problemen. Overvolle stallingen zorgen voor een rommelig beeld, uitpuilende fietsenrekken belemmeren de doorgang en het wordt voor fietsende treinreizigers steeds moeilijker een plek te vinden in de stalling. Lange loopafstanden van stalling naar perron, rekken waar de moderne fiets niet in past en een gevoel van sociale onveiligheid in de stallingen, ervaren veel fietsers als een probleem. Dat geldt ook voor fietsendiefstal en molest. De verwachting is dat de populariteit van de fiets in het voortransport ook naar de toekomst toe zal blijven toenemen. Daarnaast is het nodig dat bij de ontwikkeling van nieuwe stations nu al voldoende ruimte gereserveerd wordt voor toekomstige uitbreidingen – iets wat nu nog onvoldoende het geval is.
Het bestaande stallingtekort, de verwachte groei van het fietsgebruik (mede door het beleid van het kabinet om treingebruik te stimuleren) en het toenemende aandeel van treinreizigers dat de fiets als vervoermiddel in het voor- en natransport gebruikt, leiden tot een steeds grotere opgave. Het huidige programma om knelpunten met betrekking tot fietsenstallingen rondom stations aan te pakken, het programma Ruimte voor de Fiets (RvdF), loopt door tot en met het jaar 2012. In een open brief van november 2009 pleitten een groot aantal partijen, waaronder ANWB, NS en de Fietsersbond, voor een ambitie van 25% groei van het fietsgebruik in 2020. Partijen geven aan dat daarom ook na 2012 een nieuw investeringsprogramma (Ruimte voor de Fiets 2020) nodig is.
Naast de verwachte groei van het fietsgebruik als voor- en natransport van de
trein, is de vraag of het huidige systeem van fietsparkeren nog wel voldoet voor de toekomst. Partijen afzonderlijk blijken onvoldoende in staat de knelpunten op te lossen – de beschikbare middelen zijn niet toereikend en de verantwoordelijkheden versnipperd. Met name de exploitatie- en beheerfase na aanleg, waarin onder meer onderhoud, toezicht en handhaving aan de orde zijn, wordt onderbelicht in de huidige situatie. De complexiteit is dermate groot geworden dat een vernieuwende aanpak nodig is om met schaarser wordende ruimte en middelen, de fiets een plek te blijven geven bij het station.
Gemeenten door het hele land worden deze problematiek geconfronteerd. In Zuid-Holland kampt Stedenbaan dagelijks met soortelijke knelpunten. Per station wordt hier met betrokken partijen maatwerk geleverd.
Vanuit de Tweede Kamer wordt voor dit onderwerp aandacht gevraagd. Recent heeft de SP vragen gesteld naar aanleiding van het tekort aan fietsenstallingen bij station Utrecht CS. Eind 2008 pleitte CDA Kamerlid Atsma in zijn initiatiefnota voor verdere stimulering van het fietsgebruik, onder meer door het plaatsen van extra stallingen op stations.
In het Bestuurlijk Overleg MIRT van 29 oktober 2009 is afgesproken dat Rijk en regio met als casus Stedenbaan, samen met NS en ProRail onderzoeken op welke wijze de geprognosticeerde tekorten aan fietsparkeervoorzieningen bij de stations voor de periode 2012-2020 kunnen worden opgelost. Voormalige staatssecretaris van Verkeer en Waterstaat, mevr. Huizinga, heeft daarop de Tweede Kamer toegezegd in de zomer van 2010 te komen met een visie op ”hoe nu verder met het programma Ruimte voor de Fiets”.
Status, doel en doelgroep
NS, ProRail en Stedenbaan hebben samen met het ministerie van Verkeer en Waterstaat (VenW) aan Berenschot gevraagd de problemen omtrent het fietsparkeren bij stations vanuit diverse invalshoeken te onderzoeken en te komen met vernieuwende oplossingsrichtingen, met name op financieel-organisatorisch vlak.
De analyse in dit rapport en de oplossingsrichtingen richtingen die geschetst worden, zijn uitdrukkelijk bedoeld als input voor het gesprek met actoren die dagelijks met de problematiek geconfronteerd worden.
De resultaten van dit onderzoek zijn in dit rapport vastgelegd en worden mede gebruikt ter onderbouwing van de door de staatssecretaris aangekondigde visie op het vervolg van het programma RvdF.