Handboek toegankelijkheid
2009
Een toegankelijke openbare ruimte komt ten goede aan alle mensen. Toegankelijkheid geldt voor iedereen! Niet alleen voor ouderen en mensen met een functiebeperking. Ook voor mensen met kinderwagen, boodschappentas of voor mensen met een been in het gips moet de openba- re ruimte vrij toegankelijk zijn. Met “vrij” wordt bedoeld dat er geen obstakels aanwezig zijn. Een openbare ruimte zonder obstakels is onmogelijk. De verantwoordelijke voor de openbare ruimte zal ervoor moeten zorgen dat deze obstakels comfortabel genomen kunnen worden. Voor mensen met een functie beperking is dit een vereiste! Toegankelijkheid maakt de stad leefbaar- der.
Op 1 januari 2007 is de Wet Maatschappelijke Ondersteuning (Wmo) van kracht.
Vanaf dat moment is de gemeente verantwoordelijk voor alles wat in deze wet is geregeld. De Wmo schrijft voor dat gemeenten een vierjaarlijks beleidsplan op hoofdlijnen moeten opstellen. Daarin moet in ieder geval worden verwoord welke doelen men in de betreffende periode wil bereiken in de Wmo opgenomen, negen prestatievelden. Gemeenten zijn overigens vrij om, binnen de prestatievelden, te bepalen waar men de nadruk op legt. De vaststelling hiervan behoort tot de kaderstellende verantwoordelijkheid van de gemeenteraad. Het plan geeft de prioriteiten voor maatschappelijke ondersteuning aan.
De kern van de Wmo is: meedoen! Meedoen van alle burgers aan alle facetten van de samenle- ving, ook door burgers die daarbij ondersteuning nodig hebben. Het gaat erom mensen waar nodig te ondersteunen.
Zo moet de gemeente onder andere de woonomgeving en de openbare ruimte toegankelijk ma- ken voor mensen met een functiebeperking. Voor mensen met een functiebeperking betekent een toegankelijke openbare ruimte tevens dat ze (langer) zelfstandig kunnen functioneren. In praktijk blijkt dat de openbare ruimte voor een grote groep mensen vaak slecht toegankelijk is waardoor zij in hun bewegingsvrijheid worden beperkt.