Handleiding beleidsevaluatie – Deel 2: Monitoring van beleid
2007
Inleiding
In dit tweede deel van de handleiding gaan we uitgebreid in op het monitoren van beleid. ‘Meten is weten’. Monitoring vormt dan ook een potentieel belangrijke informatiebron voor beleidsevaluatie.
In hoofdstuk 2 staan we stil bij definities van monitoring en de motieven om beleid via indicatoren op te volgen. Vervolgens bekijken we de onderlinge relatie tussen monitoring en evaluatie, hun gelijkenissen en verschilpunten. We gaan dieper in op het meten en evalueren van twee belangrijke criteria: de efficiëntie en effectiviteit van het beleid.
In hoofdstuk 3 presenteren we een algemeen stappenplan om een monitoringsysteem te ontwikkelen en te introduceren. Wat is het vertrekpunt? Hoe bepalen we de inhoud van het meetsysteem? Hoe ontwikkelen en selecteren we goede indicatoren? Welke normen kunnen we hanteren om de meetwaarden op de indicatoren te beoordelen? Vervolgens gaan we in op het meten zelf. Wat zijn de kenmerken van een goede meting? Welke problemen kunnen er zich voordoen bij het meten, waar moeten we op letten bij de interpretatie van metingen?
Hoofdstuk 4 lijst een aantal kritieke slaagfactoren op met betrekking tot de invoering, het beheer en het gebruik van een monitoringsysteem.
In hoofdstuk 5 schetsen we een scenario voor de uitbouw van bestaande meetsystemen. Vaak werden deze in de praktijk ontwikkeld vanuit een managementperspectief. De vraag die hier centraal staat is: Hoe kan de scope verbreed worden naar een beleidsperspectief? Welke mogelijkheden en beperkingen brengt dit met zich mee?