Op m'n plek
2011
Een labyrint van rijtuignamen, hoven en erven; meanderende straten en verspringende rooilijnen; Iedere hoek een nieuw aangezicht met het centrum in het vizier; een bijzondere schakering van woontypes en kavels; grote eengezinswoningen met tuin. Het is een protest tegen de anonieme monotone hoogbouw; een viering van de kleinschaligheid en herbergzaamheid.
Ooit hét ideaal van een vitale leefbare wijk, lijkt nu te zijn ondergesneeuwd door auto’s, schuttingen en een toestroom van nieuwe bewoners. Het woonerf uit de jaren ́70 is getransformeerd van een collectief verblijfsgebied naar een openbaar parkeerterrein. De publieke ruimte die ooit bedoeld was voor recreatie en ontmoeting, dient slechts als doorgangsroute en parkeerplaats en bewoners trekken zich meer en meer terug binnen hun eigen kavel. De publieke ruimte wordt eerder als last dan baat ervaren. De Rijtuigenbuurt in Nieuwegein is een voorbeeld van een bloemkoolwijk waar de scheiding tussen het privé, publieke en collectieve domein onduidelijk is, waardoor de relatie tussen de woning en de leefomgeving vertroebelt. Bovendien versterkt de mix van strokenbouw en erven de onsamenhangende structuur.