Putting Perspectives into Participation
27 januari 2010
Participatie van stakeholders, of om preciezer te zijn, interactie tussen verschillende stakeholders om kennis, ideeën en opvattingen uit te wisselen, wordt regelmatig voorgesteld als manier om ongestructureerde maatschappelijke problemen aan te pakken. Dit onderzoek gaat over methoden die ingezet kunnen worden om dit soort stakeholderdialogen over ongestructureerde problemen te faciliteren.
Voorbeelden van ongestructureerde problemen zijn hoe om te gaan met klimaatverandering, biodiversiteit, water management en energievoorziening. Het ongestructureerd probleem dat centraal staat in enkele van de empirische delen in dit onderzoek is energie uit biomassa. Voor sommige stakeholders zou het doel van beleid rondom energie uit biomassa voorzieningszekerheid moeten zijn, terwijl anderen vinden dat CO2-reductie of positieve impacts voor ontwikkelingslanden het doel van beleid zou moeten zijn. Deze verschillende probleempercepties impliceren verschillende strategieën en oplossingen, die mogelijkerwijs met elkaar in conflict zijn. Ongestructureerde beleidsproblemen worden gekenmerkt door onzekerheid met betrekking tot de kennis die nodig is om het probleem op te lossen en onzekerheid met betrekking tot de waarden die in het geding zijn. Dit betekent dat actoren verschillende opvattingen hebben over het doel van beleid en de relevante middelen om dat doel te bereiken (bijv. welke beleidsmaatregelen). Het is daarom in dit soort gevallen onduidelijk wie de relevante experts zijn en wat hun posities zijn.
Ongestructureerde problemen vereisen beleid als leren. Om een beter begrip van het probleem en de mogelijke oplossingen te krijgen is een probleemstructureringsproces vereist: een open verkenning en toetsing van divergente kennisclaims en opvattingen. Een dergelijke aanpak vereist een hoge mate van participatie van stakeholders. Participatie neemt in geval van een ongestructureerd probleem een andere vorm aan dan in geval van een beter gestructureerd probleem. In een onderhandelingsproces is het bijvoorbeeld duidelijk wie de stakeholders zijn en wat hun posities en voorkeuren zijn. Participatie vindt dan plaats om te onderhandelen over een oplossing die acceptabel is voor de betrokken partijen. In geval van een ongestructureerd probleem is het echter niet duidelijk wie relevante expertise bezit en dus wie een relevante stakeholder is en waarom. Dat betekent dat er geen uitruil of onderhandeling van voorkeuren mogelijk is.
Stakeholderdialoog is een transdisciplinaire onderzoeksmethode die bij kan dragen aan een politiek leerproces. ‘Transdisciplinair’ betekent dat deze methode niet alleen verschillende wetenschappelijke disciplines integreert – zoals een interdisciplinaire methode doet- maar ook kennis, waarden en belangen van stakeholders die zich buiten het wetenschappelijke domein bevinden. Een stakeholderdialoog is gedefinieerd als een georganiseerde bijeenkomst van stakeholders met verschillende perspectieven, kennis en achtergronden, die elkaar anders niet zouden ontmoeten (of niet allen tezamen) en die in meer of mindere mate gestructureerd is aan de hand van specifieke methoden, instrumenten of technieken. Een stakeholder is iemand die betrokken is bij, gevolgen ondervindt van, of kennis, expertise of ervaring heeft met betrekking tot het betreffende onderwerp. Deze definitie omvat verschillende typen actoren, zoals wetenschappers, burgers, bedrijven, kleine ondernemers, beleidsmakers, NGOs, enzovoort. De affiliatie van een stakeholder is echter niet van primair belang bij het selecteren van deelnemers aan een dialoog; het gaat om het perspectief dat een stakeholder heeft.
Het doel van een stakeholderdialoog is om leren te bevorderen door probleemstructu- rering. Leren in een stakeholderdialoog betekent dus dat deelnemers een beter begrip krijgen van de diversiteit aan perspectieven op het probleem en de potentiële oplos- singen. Een perspectief is gedefinieerd als het geïntegreerde geheel aan opvattingen, waarden en veronderstellingen dat een persoon, of groep personen, gebruikt om vat te krijgen op een probleem en haar oplossingen. Een perspectief geeft vorm aan percepties en bepaalt hoe een persoon een bepaald probleem en haar oplossingen ziet.
Leren in een stakeholderdialoog vereist een sfeer van constructief conflict. Van deelnemers wordt niet geëist dat zij een consensus of overeenstemming bereiken. Constructief conflict betekent dat deelnemers opvattingen confronteren met andere opvattingen, argumenten ontrafelen en (impliciete) aannames expliciet maken om zo samen nieuwe ideeën te ontwikkelen die robuuster zijn. Conflict is niet in iedere vorm gunstig voor stakeholderdialogen. Drie dingen blijken in het bijzonder van belang te zijn voor constructief conflict. Ten eerste is conflict constructiever wanneer het authentiek is in plaats van kunstmatig, zoals bij rollenspeltechnieken of advocaat-van-de-duivel benaderingen het geval is. Ten tweede dient conflict gerelateerd te zijn aan het onderwerp (cognitief) en niet persoonlijk (affectief). Persoonlijk conflict heeft een nadelig effect op leren in stakeholderdialogen. Ten derde dient conflict beheersbaar te zijn. Mensen moeten zich niet overweldigd voelen door conflict. Dit kan betekenen dat de verschillen in opvattingen ook te groot kunnen zijn, of dat zeer uiteenlopende opvattingen overbrugd dienen te worden door bemiddelende opvattingen.
Een open verkenning van divergente ideeën is niet iets dat ‘automatisch’ gebeurt wanneer mensen bij elkaar worden gezet. Er zijn allerlei mechanismen die leren in stakehol- derdialogen belemmeren. Deze belemmerende mechanismen bestaan als gevolg van een intrinsieke eigenschap van stakeholderdialogen: de interactie tussen mensen met verschillende perspectieven, belangen, achtergronden, expertise en status. Het is iro- nisch dat de reden dat stakeholderdialogen verondersteld worden waardevol te zijn tegelijkertijd een reden is waarom een open dialoog zo moeilijk te bereiken is. In dit onderzoek worden vier belemmerende mechanismen (“biases”) behandeld. Ten eerste de ‘bias of attitude’. Mensen zijn eerder geneigd informatie op te nemen wanneer deze hun bestaande ideeën onderschrijft en in lijn is met hun perspectief en mening dan wanneer deze informatie strijdig is met hun ideeën. De tweede bias is de ‘bias of phrasing’. Deze bias verwijst naar die gevallen waarin bepaalde input een grotere (of kleinere) kans heeft om een rol te spelen in de dialoog afhankelijk van hoe de input wordt verwoord. Het gebruik van jargon kan er bijvoorbeeld voor zorgen dat sommige mensen goed begrijpen wat er bedoeld wordt, terwijl dat voor anderen niet het geval is. De derde bias is de ‘bias of source’. De ‘bias of source’ verwijst naar de invloed van kenmerken van de persoon die informatie inbrengt in een dialoog op de kans dat deze informatie een rol speelt in de dialoog. De ‘bias of source’ speelt bijvoorbeeld een rol wanneer het meer waarschijnlijk is dat de input van een machtige stakeholder besproken wordt in de dialoog dan de input van een stakeholder met een marginale positie. Ten vierde zijn groepen eerder geneigd informatie te bespreken die door hen gedeeld wordt dan informatie die uniek is omdat deze informatie slechts voor een of een aantal personen in de groep bekend is. Dit wordt de ‘bias of shared information’ genoemd. Deze vier ‘biases’ verhinderen ieder op een andere wijze een open verkenning van divergente perspectieven en opvattingen en kunnen zo een belemmering vormen voor probleemstructurering in stakeholderdialogen.
Om probleemstructurering in stakeholderdialogen te faciliteren zijn methoden nodig die een open verkenning van divergente perspectieven kunnen stimuleren. Een participatieve methodologie voor probleemstructurering dient ten eerste methoden te omvatten om stakeholders te selecteren die de diversiteit aan perspectieven rond het probleem weerspiegelen. Ten tweede dienen de diverse perspectieven allemaal een gelijke kans te hebben om een rol te spelen in de dialoog. Omdat de belemmerende mechanismen kunnen voorkomen dat bepaalde perspectieven gearticuleerd worden, dient een participatieve methodologie dus methoden te omvatten die helpen om een breed scala aan relevante opvattingen, kennis en waarden ter tafel te brengen en te verzekeren dat deze verhelderd worden voor en geëvalueerd worden door deelnemers aan de dialoog.
Hoewel er veel participatieve methodologieën bestaan, bevat geen enkele van deze methodologieën technieken of procedures om aan deze twee vereisten te voldoen. Dit onderzoek heeft daarom als doel om een overkoepelende participatieve methodologie voor probleemstructurering in stakeholderdialogen te ontwikkelen: Constructive Conflict Methodology. Ten eerste omvat Constructive Conflict Methodology specifieke methoden om stakeholders te identificeren en te selecteren die de diversiteit aan perspectieven rond het probleem weerspiegelen. Ten tweede omvat Constructive Conflict Methodology methoden om probleemstructurering te faciliteren door 1) de articulatie van diversiteit in termen van divergente perspectieven en 2) confrontatie van opvattingen die volgen uit deze divergente perspectieven. Ten derde moet Constructive Conflict Methodology toetsbaar zijn, zodat haar toepassing kan worden geëvalueerd. De evaluatie van Constructive Conflict Methodology betreft de vraag of Constructive Conflict Methodology leren in stakeholderdialoog bevordert, met andere woorden, of het deelnemers helpt bij het begrijpen van de diversiteit aan perspectieven op het betreffende vraagstuk.
Constructive Conflict Methodology bestaat uit vier stappen: 1) stakeholder identificatie & -selectie, 2) articulatie van de diversiteit aan perspectieven, 3) confrontatie van veronderstellingen en kennisclaims van stakeholders met divergente perspectieven, 4) synthese. Constructive Conflict Methodology maakt gebruik van specifieke sociaal- wetenschappelijke methoden om elk van de vier stappen te ondersteunen. Methoden die in dit onderzoek bijvoorbeeld behandeld worden zijn ‘Repertory Grid Techniek’, ‘Q Methode’, ‘Policy Delphi’, ‘Cognitive mapping’, ‘Dialectische methode’ en ‘Toulmin argumentatiemodel’.
In de eerste en tweede stap van Constructive Conflict Methodology is het doel om de diversiteit aan perspectieven op een ‘bottom-up’ wijze te identificeren. Dat betekent dat diversiteit niet wordt aangenomen door een of andere classificatie (zoals actortype, demografische variabelen, of vooraf bepaalde waardeoriëntaties), maar dat deze de uit- komst is van een empirische analyse. Er is geen fundamentele reden om aan te nemen dat vertegenwoordiging van verschillende actortypen resulteert in vertegenwoordiging van diverse perspectieven. Dit onderzoek toont bovendien aan dat deze aanname onjuist is. Drie eigenschappen van diversiteit dienen geadresseerd te worden door stakeholderselectie om constructief conflict te stimuleren. Allereerst dient een groot aantal verschillende perspectieven in de dialoog aanwezig te zijn. Dit leidt tot meer afwijkende gedachten, het overwegen van meerdere perspectieven en van meer unieke informatie. Ten tweede wordt constructief conflict gestimuleerd door afwijkende perspectieven in de dialoog te betrekken. Hoe meer afwijkend een idee, hoe groter het leereffect van dat idee in potentie is. Om die reden is het betrekken van marginale perspectieven van cruci- aal belang voor leren. Ten derde dienen de verschillende perspectieven gebalanceerd te zijn, zodat unieke informatie eerder wordt gedeeld en groepsdenken wordt voorkomen. Dit betekent dat ieder perspectief door een gelijk aantal deelnemers in de dialoog vertegenwoordigd dient te worden, ongeacht hoe dominant of marginaal dat perspectief is.
Wat betreft de tweede stap moeten methoden in staat zijn om de impliciete of de als vanzelfsprekend aangenomen elementen van perspectieven bloot te leggen. Mensen zijn zich bijvoorbeeld vaak niet bewust van de aannames en veronderstellingen die anderen, maar ook zijzelf, hanteren bij het vormen van opvattingen of claims. Articulatie van perspectieven betekent dat dit soort aannames en veronderstellingen worden verhelderd om leren te stimuleren. De derde stap in Constructive Conflict Methodology, confrontatie van kennisclaims en veronderstellingen, beoogt constructief conflict te bevorderen door confrontatie op een concreet niveau te laten plaatsvinden. Dit betekent dat de discussies verlopen aan de hand van specifieke technologische of beleidsopties en dat confrontatie plaatsvindt op het niveau van kennisclaims in plaats van perspectieven.
Het eerste empirische deel van dit onderzoek betreft de H2 Dialoog. De H2 Dialoog is opgezet om zowel de mogelijkheden van een waterstofeconomie voor Nederland (in een internationale context) als strategieën en interventies om de transitie te stimuleren te verkennen. De H2 Dialoog vond plaats van 2004 tot 2008. De dialoog bestond uit een uitgebreide voorbereidingsfase en een serie van zes workshops. Dit onderzoek rapporteert over het gebruik van ‘Repertory Grid Techniek’ in de H2 Dialoog voor stap 2 van Constructive Conflict Methodology: articulatie van perspectieven. ‘Repertory Grid Techniek’ vindt haar oorsprong in constructpsychologie en is voornamelijk gebruikt in klinische toepassingen om de psycholoog meer inzicht te geven in hoe een individu (de patiënt) de wereld ziet. Het basisidee van de methode is dat de geest van mensen is opgebouwd uit ‘constructsystemen’ die hun continue inspanningen om zin te geven aan de wereld reflecteren. De repertory grid procedure bestaat uit een gestructureerd interview, waarin een respondent drie elementen uit een grotere verzameling krijgt voorgelegd en waarin hij gevraagd wordt op welke kenmerk twee elementen overeenkomen maar verschillen van de derde. Het genoemde kenmerk wordt een construct genoemd. In het geval van de H2 Dialoog waren de elementen tien verschillende waterstof toekomstbeelden die werden gebaseerd op de interviews in de voorbereidingsfase en de constructen waren kenmerken die stakeholders gebruikten om onderscheid te maken tussen de toekomstbeelden, bijvoorbeeld ‘duurzaam versus onduurzaam’. Het bipolaire construct wordt dan weergegeven op een schaal (bijvoorbeeld een 5-puntsschaal, met één pool van het construct, bijvoorbeeld ‘duurzaam’, op score 1 en de andere pool van het construct, bijvoorbeeld ‘onduurzaam’, op score 5). De respondent wordt dan gevraagd om de elementen, in dit geval de toekomstbeelden, te rangschikken op deze schaal en aan te geven welke van de twee polen van het construct zijn of haar voorkeur heeft. Hierna gaat de interviewer door naar een volgende set van drie elementen. Deze stappen worden herhaald totdat de respondent geen nieuwe constructen meer noemt. ‘Repertory Grid Techniek’ was gebruikt in de openingsworkshop om de diversiteit aan perspectieven te articuleren door 1) de variëteit aan concepten te identificeren die stakeholders gebruiken bij het nadenken over waterstof toekomstbeelden en 2) de drie meest ongelijksoortige (meest verschillende) waterstof toekomstbeelden te kiezen uit de set van tien toekomstbeelden. Deze drie toekomstbeelden zijn gebruikt om subgroepen te vormen binnen de dialoog die vervolgens ieder een van de drie toekomstbeelden uitwerkten. De dialoog behelsde ook een confrontatie tussen deze subgroepen.
Het grootste deel van het empirische werk in dit onderzoek is gebaseerd op de Biomassadialoog, een stakeholderdialoog over energieopties uit biomassa voor Nederland. De Biomassadialoog vond plaats in 2007-2008 en bestond uit drie workshop waaraan ongeveer 30 stakeholders deelnamen. Constructive Conflict Methodology werd gebruikt om de dialoog te ontwerpen. ‘Q methode’ werd gebruikt om de diversiteit aan per- spectieven op energie uit biomassa in Nederland te identificeren en om deelnemers te selecteren. ‘Q methode’ legt, op een ‘bottom-up’ wijze, patronen van perspectieven in een bepaald (beleids)veld bloot. ‘Q methode’ bestaat uit een sorteertaak, waarbij respondenten een brede set van stellingen over een bepaald onderwerp (in dit geval energie uit biomassa voor Nederland) moeten rangschikken. De verkregen data worden verwerkt door middel van een factoranalyse. Dit resulteert in een aantal factoren dat als perspectieven kan worden geïnterpreteerd.
In de voorbereidingsfase van de Biomassadialoog zijn vijfenzeventig Nederlandse stakeholders geïnterviewd met ‘Q methode’. Dit resulteerde in zes perspectieven op energie uit biomassa en een overzicht van de posities van de vijfenzeventig respondenten ten aanzien van deze perspectieven. Veertig respondenten, die de zes perspectieven op een gebalanceerde manier reflecteerden, werden uitgenodigd deel te nemen aan de dialoog. Op deze manier is ‘Q methode’ een relevante en nuttige aanpak voor stakeholderselectie.
Tijdens de eerste workshop van de Biomassadialoog werden de zes perspectieven en de analyse van de posities van deelnemers ten aanzien van de perspectieven gepresenteerd. De perspectieven werden daarnaast gebruikt om subgroepen van ‘gelijkgezinden’ te vormen voor specifieke taken en opdrachten in de dialoog, bijvoorbeeld om argumentaties voor de duurzaamheid van specifieke biomassaketens uit te werken. Ook in de verslagen
van de workshop werden de bevindingen van de dialoog gekoppeld aan de perspectieven, bijvoorbeeld door aan te geven dat stakeholders met verschillende perspectieven verschillende referentiesituaties gebruikten voor het evalueren van de duurzaamheid van specifieke biomassaketens. De diversiteit aan perspectieven werd dus benadrukt tijdens de gehele dialoog, met als gevolg dat deelnemers het gevoel hadden dat ze het oneens ‘mochten’ zijn. Deelnemers gaven in de evaluatie na de workshops aan dat de manier waarop de perspectieven door de dialoog heen gebruikt werden bijdroeg aan een constructieve en open dialoog en dat het ze hielp om de ideeën van anderen beter te begrijpen.
Behalve als methode om de dialoog te faciliteren is ‘Q methode’ ook gebruikt om het leereffect van Constructive Conflict Methodology in de Biomassadialoog te evalueren, dat wil zeggen, om te bepalen in hoeverre deelnemers een beter begrip van de diversiteit aan perspectieven hebben gekregen als gevolg van hun deelname aan de Biomassadia- loog. De analyse was gebaseerd op een quasi-experimenteel ontwerp. Elf deelnemers deden een tweede Q sortering na de dialoog. Daarnaast werd er een controlegroep gevormd. Deze controlegroep bestond uit twaalf stakeholders die een Q sortering hadden gedaan voor de dialoog, maar die niet deelnamen aan de dialoog. Het quasi-experimenteel ontwerp maakte een statistische analyse mogelijk van de mate waarin de overeenstemming van de deelnemers met de zes perspectieven veranderde als gevolg van deelname aan de dialoog. De analyse liet zien dat de dialoog een significant effect had: gemiddeld gezien nam de overeenstemming met de zes perspectieven toe als gevolg van deelname aan de dialoog. Dit is geïnterpreteerd als een toegenomen begrip en erkenning van de zes perspectieven. De resultaten van de analyse laten zien dat de Biomassadialoog in feite een probleemstructureringsproces was: een leerproces dat tot stand werd gebracht door de articulatie en confrontatie van divergente perspectieven. Probleemstructurering in de Biomassadialoog kan opgevat worden als een proces van convergentie naar de zes perspectieven. In plaats van een consensus te bereiken over één bepaald perspectief lijkt er een consensus te zijn bereikt over het feit dat er een diversiteit aan perspectieven bestaat.
Samenvattend laat dit onderzoek zien dat het van belang is methoden te gebruiken die een stakeholderselectie op basis van perspectieven in plaats van bijvoorbeeld actortypen mogelijk maakt. De cruciale rol van stakeholderidentificatie en –selectie in het ontwerp van een stakeholderdialoog wordt hier benadrukt. Daarnaast is het van belang dat methoden worden gebruikt die helpen om op een ‘bottom-up’ wijze perspectieven te identificeren en die de impliciete, of, als vanzelfsprekend aangenomen elementen van perspectieven kunnen verduidelijken. De bevindingen van de Biomassadialoog laten het belang van concrete discussieonderwerpen voor de dialoog zien; alleen op een concreet niveau kunnen deelnemers met verschillende perspectieven het eens worden over iets zonder noodzakelijkerwijs de onderliggende motivaties te delen, zoals waarden of belangen. Hoewel het abstracte niveau van perspectieven niet het niveau is waarop conflicten kunnen worden opgelost, is dit wel het niveau waarop mensen begrijpen waarom anderen aandacht schenken aan bepaalde elementen van een probleem. Het verhelderen van perspectieven geeft begrip van onderliggende waarden en wereldbeelden. Dit bleek een goede basis voor het bespreken van specifieke opties en concurrerende kennisclaims. Daarnaast dienen de specifieke opties besproken te worden binnen een specifieke context: gesitueerd leren. Het betekent het stellen van de triviale, maar vaak ongestelde vraag: wat gebeurt er nu eigenlijk precies in de situatie waarin deze optie wordt toegepast? Dialogen zijn als zodanig een proces van gezamenlijke feitenverzameling over specifieke opties in specifieke situaties. Als laatste laat dit onderzoek zien, op basis van een gecombineerde kwalitatieve en kwantitatieve evaluatie, dat deelnemers de diversiteit aan perspectieven over biomassa beter begrijpen en meer erkennen als gevolg van hun deelname aan de Biomassadialoog. Dit stelde hen in staat meer houvast krijgen op het complexe biomassavraagstuk.
Dit onderzoek onderstreept het belang van een methodologische aanpak voor het faciliteren en evalueren van stakeholderdialogen die bijdragen aan leerprocessen rond ongestructureerde problemen. Het laat verder zien hoe specifieke sociaalwetenschappelijke methoden hieraan bijdragen. Dit onderzoek en de daarin ontwikkelde Constructive Conflict Methodology is daarmee relevant voor iedereen die zich vanuit onderzoek en/of praktijk bezig houdt met participatieve analyse en participatieve beleidvorming rondom ongestructureerde problemen, in het bijzonder duurzaamheidvraagstukken.